“Hoera! Nu ben ik een echte ondernemer! Een ZZP-er!” Op 2 december 1994 schreef ik mezelf in als eenmanszaak bij de Kamer van Koophandel Rotterdam. “Mmm…. Lekker, al die belastingvoordelen en niet duur die inschrijving bij de Kamer van Koophandel.” Achteraf gezien een rationalisatie om mijn beschadigde ego te redden.
Ik werd weer trots op mezelf.
Ik kreeg direct een nieuwe identiteit. Niet meer het aanzien van een (ongevraagde) uitkeringstrekker, maar van een “echte ondernemer”, want op 15 november 1994, twee weken daarvoor, was ik voor het eerst in mijn leven werkeloos geworden. Ik was WW-er. Ik voelde me een loser. Nooit gedacht dat dit mij zou overkomen.
Door mijn keuze voor de inschrijving van de eenmanszaak riepen de mensen om mij heen: “Rob, je bent een echte lefgozer. Ik zou dat niet durven.” Ik werd daardoor weer trots op mezelf; ik deed iets wat een ander niet durfde. Een eenmanszaak gebruiken om emotionele pijn te voorkomen. Hoe raar kan een mens in elkaar zitten? Of is het hypocriet?
Wat de buitenwereld niet ziet.
Wat de mensen niet zagen: ik had inmiddels mijn derde en nog duurdere koophuis en mijn derde kind, mijn dochter Carolien, was zes maanden oud. Voor mijn gevoel had ik weinig keus. Ik werd een UNO: een Uit Nood geboren Ondernemer. Deze keuze maakte ik, omdat ik met solliciteren niet aan de bak kwam.
Eigenlijk wilde ik niet meer afgewezen worden. Dat wil geen mens, toch? Dus ik werd op dat moment eenmanszaak, zodat ik niet meer werd afgewezen. Weg met de pijn van afwijzing en “hallo onzekerheid”. Alles onder het mom “niet geschoten altijd mis”. Nu kon het allemaal wel (gefinancieerd door het UWV).
De ene angst overwon de andere angst!
En daarnaast had ik toch wel altijd de stille wens gehad om ondernemer te zijn. Maar ik durfde niet. Pure angst. Zekerheid, zekerheid en zekerheid. Net als vele anderen hield mijn onzekerheid, gebrek aan zelfvertrouwen en faalangst mij tegen om te gaan ondernemen. Nu moest ik wel, alles of niets. De ene angst overwon de andere angst.
Nu ik 20 jaar later terugkijk… Oh, wat was ik dom bezig. Uit paniek, veroorzaakt door mijn financiële situatie, en de beschadiging van mijn kwetsbare ego, maakte ik ondoordacht deze slechte keuze. Wat kon ik anders doen om mijn inkomen en mijn ego te redden. En wie doet dat tot de dag van vandaag niet?
Stichting Zelfstandige Professionals Nederland helpt je betere keuzes te maken.
Voorkomen is beter dan genezen.
Het lijkt erop alsof de reden van het voor jezelf starten je nog steeds “dwars zit”.Spirituele mensen gaan er vaak vanuit dat dingen op hun pad komen/ gebeuren als het je toekomt/ de tijd er rijp voor is. Hoe kijk jij hier tegen aan?
Dag Tim,
Dat klopt wat je schrijft. Zo “spiritueel” was ik toendertijd niet bezig. Ik werd gedreven door mijn angst(en) en handelde toen daardoor als een “kip zonder kop”. Nu is de eenmanszaak door mijn ervaringen mijn grootste allergie. Het maakt een ondernemer prive erg kwetsbaar. Juridisch en fiscaal.
Niet dat ik in heden nu “genezen” ben van wat ik in het verleden heb meegemaakt. Sommige zaken herhalen zich nog steeds. Maar wel veel minder. No gain, without pain!
Niet specifiek de spirituele mensen, maar mensen die zich “meer verlicht willen” voelen gaan er in de praktijk 100% vanuit, dat de dingen die op hun pad komen gebeuren, als het je toekomt of als de tijd er rijp voor is. Dit is meestal een aangeleerde of reeds eerder ervaren overtuiging, maar de praktijk is anders. Ik probeer het ook zo te beleven, maar het is wel moeilijk om in de praktijk deze overtuiging overeind te houden.
Wel heb ik geleerd dingen los te laten, waardoor het juist naar me toe komt.
Groetjes en bedankt voor je reactie, Rob