De laatste vijftien jaar krijg ik erg veel mensen op mijn pad die zeggen te willen ontsnappen aan hun uitkering en de (soms bijhorende) armoede. Voor hun imago teren ze nog op hun oude successen in het verleden; hoe goed ze toen waren, wat ze toen verdienden, maar klagen intussen dat ze nu, in het heden, te weinig kansen krijgen en vaak afgewezen worden. Aan de andere kant mag het niet te veel moeite en energie kosten.

Mijn ervaring: ruim 80% wil niet geholpen worden

Naast mijn bedrijfskundige en fiscale hulp aan (startende) ondernemers, combineer ik deze hulp met gratis NLP-therapie. Ik zoek in het onderbewuste naar wat mensen (onbewust) willen blijven vermijden en bereiken. In de meeste gevallen ben ik 2 tot 4 uur bezig per persoon.

Bij 80% van de uitkeringstrekkers is het trekken aan een dood paard. Men zegt ja, maar doet nee. Men wijst zichzelf alvast af om niet meer afgewezen te worden. Een slachtofferrol is veiliger en geeft meer begrip van de buitenwereld.

De reacties met bijhorende excuses

De meeste reacties: ”Ja ja… Rob, je praat en denkt zo makkelijk. Je denkt dat het allemaal zo eenvoudig is. Als ik nu ga werken of ondernemen gaan ze mijn uitkering flink korten of raak ik mijn huur- en zorgtoeslag kwijt en wellicht ook nog andere financiële voordeeltjes. Wie zorgt dan overdag voor mijn honden? Dan moet ik ook mijn vrijwilligerswerk overdag gaan opzeggen, want ‘s-avonds en in de weekenden heb ik daar helemaal geen zin in. Dan zit ik liever rustig met mijn sigaretje achter mijn flatscreen of PC met een drankje in mijn hand. Ik ga echt mijn huidige leven niet meer overhoop gooien.”

Armoede geeft vrijheid en rust

Mijn leven is nu eindelijk gestructureerd, ondanks dat ik in armoede leef met schulden. Ik weet nu waar ik aan toe ben. Ze kunnen me niets meer afnemen en zeker niet mijn vrijheid. Ik wil niet meer door een ander geleefd worden. En van een kale kip kun je niet plukken. Af en toe klus ik wat zwart bij. Ik zorg wel voor mezelf. Want voor die paar honderd euro verschil tussen mijn uitkering (met toeslagen) en een betaalde baan ga ik niet mijn gesubsidieerde vrijheid opgeven. De onbewuste reactie: ik wijs de wereld af, voordat ze mij weer afwijst. Ik leef liever met deze pijn, voordat ze mij weer pijn gaan doen.

Ergernis of acceptatie?

Als ik hier over nadenk, kan ik òf boos worden òf het aan de andere kant begrijpelijk gaan vinden. Want zolang de maatschappij (wij dus allemaal) vissen blijven uitdelen en geen hengels met gedwongen coaching, zal deze 80% reactief blijven en pro-actief van hun vrije tijd genieten op kosten van ons allemaal. Mensen die echt met hun rug tegen de muur staan en geen kant uit kunnen, moeten financieel geholpen worden. Ik schrijf hier niet over deze groep mensen, maar over de (on)(bewust) onwelwillenden.

Solliciteren of gaan ondernemen?

Als solliciteren niet lukt, dan kunnen ze beter gaan ondernemen. De meeste bijstandtrekkers kunnen hier zeker 40 uur of langer in de week mee bezig zijn. Herkader solliciteren in acquireren. Voor deze groep welwillende mensen heb ik twee concepten bedacht. Het commerciële Hybride Ondernemen en het charitatieve SCZO

In allebei de concepten worden ze niet of minimaal gekort op de uitkering en overige toeslagen.

Ben je ook een dood paard? Of wil je nog een waardig leven gaan leiden en de verantwoording hiervoor in eigen hand nemen, met een klein beetje hulp van mij?