Dagelijks hoor ik het om me heen van buren, vrienden, kennissen, bezoekers van mijn kantoor: klaag klaag klaag…zeur zeur… “Ik kom maar niet aan het werk, zucht en kreun, ik ben te oud, last van m’n rug, kan ik niet, lukt me niet, m’n uitkering wordt anders gekort, geen geld om te starten, etc.”
Allemaal uitvluchten en gemakzucht
Allemaal uitvluchten om geen verantwoordelijkheid te hoeven en willen nemen. We kijken liever naar wat niet kan, want wat wel kan geeft je verantwoordelijkheid: want dan moet je in beweging gaan komen met misschien bijkomende risico’s. Uit je comfortzone. Je hand blijvend ophouden bij de gemeenschap is makkelijker en veiliger.
Economisch slachtoffer blijven met een werkloosheidsuitkering en (quasi) blijven solliciteren is JOUW KEUZE.
Ieder mens heeft ergens talent voor. Ook jij.
Ga toch acquireren. Ga toch ondernemen met blijvend recht op een WW-uitkering, zie bijvoorbeeld deze mooie oplossing: klik hier.
Uitstelgedrag om geen verantwoordelijkheid te hoeven nemen
Door zelf dingen uit te stellen, maar wel kritiek te leveren op de omgeving, kan de uitsteller zijn eigen ondoeltreffendheid projecteren op zijn omgeving die zich wel inspant. Mensen van daden hebben geen tijd om anderen te bekritiseren. Ze werken. Ze helpen anderen die minder talent hebben.
Mijn zakenvriend Jan
Ik heb een zakenvriend genaamd Jan. Al vele jaren ga ik met hem chinezen en wokken; ieder kwartaal maken we een afspraak. Gewoon even samen lekker slap ouwehoeren met een biertje erbij. Jan kwam dertig jaar terug bijna in de WAO. Wat hij ook deed, hij kwam moeilijk of niet aan de bak. Hij mocht eigenlijk niet meer werken vanwege zijn zwakke rug.
Hij begon kort daarna voor eigen rekening met het opknappen van twee kaaswinkels. Timmeren, verbouwen en technisch installatiewerk. Daaropvolgend heeft hij persoonlijk deze kaaswinkels commercieel uitgebouwd tot succesvolle ondernemingen en daarna weer doorverkocht. Vervolgens startte hij zijn huidige installatiebedrijf. Ook succesvol. En sinds vorig jaar staat hij ook nog eens met een wagen met verse vleeswaren op een Zuid-Hollandse markt.
Als ik dan al die klagers steeds aanhoor, denk ik, ga toch acquireren. Stop met (quasi) solliciteren. Ieder mens heeft ergens een talent voor. Kijk naar wat mogelijk is en niet wat (uit jouw waarheid) onmogelijk is.
We hebben allemaal talent voor slachtoffergedrag als we ons eenzaam en niet-gezien voelen. Raak er alleen niet aan verslaafd door (quasi) te blijven solliciteren.
Neem verantwoordelijkheid voor je eigen leven. En stap uit die vicieuze cirkel die je zelf (on)bewust in stand houdt, omdat dit misschien eenvoudiger en veiliger voor je lijkt te zijn.
Of kom eens hier praten bij de Stichting Zelfstandige Professionals Nederland. Of durf je niet? Of is het gemakzucht? Voelt je hand ophouden prettiger?